Lang verzwegen verhalen van ongehuwde moeders die in de jaren 50 tot en met 80 afstand deden van hun kind. Ze komen nu in groten getale naar buiten bij het Meldpunt Afstand en Adoptie. In nog geen drie maanden tijd vertelden meer dan driehonderd moeders, kinderen en hulpverleners hun verhaal en er komen nog elke dag verhalen bij. Het is overduidelijk dat veel moeders zich gedwongen voelden hun kind af te staan. Door hun familie, door de instanties, door meneer de pastoor. De kerk vond officieel dat moeder en kind bij elkaar dienden te blijven. Ook al was een ongehuwde moeder een zondares, het moederschap zou haar weer op het rechte pad kunnen brengen. In de praktijk werkten priesters en nonnen wel mee aan de afstandspraktijk van die tijd, maar het waren vooruitstrevende psychiaters die na de Tweede Wereldoorlog propageerden dat kinderen in alle gevallen beter af waren bij een adoptiegezin. Het is moeilijk meer voor te stellen hoe er nog maar een generatie geleden naar 'de problematiek van de ongehuwde moeder' werd gekeken en hoe deze kwestie werd aangepakt. Met als gevolg levenslange littekens bij moeders, kinderen die op zoek gaan naar hun moeder en verloren tijd die nooit meer kan worden ingehaald. Een moeder, een kind, een historica en een adoptiedeskundige over tijdgeest en misstanden.Bron: RKK KRO | Kruispunt | 1 december 2019