Als fotograaf richt ik mij op het portretteren van individuen in onze samenleving. Met mijn camera wil ik mijn verlangen vastleggen om mijn gemis op te vullen. Gemis en het verlangen wat daaruit ontstaat, zijn dan ook mijn drijfveren om fotografisch beeld te maken. Het gemis aan persoonlijk contact en mijn verlangen om individuen binnen onze samenleving in beeld te brengen, groeide doordat ik onze maatschappij als onpersoonlijk ervaar. Ik vind dat in onze huidige samenleving veel wordt gemeten in grafieken, codes en nummers. Hierdoor wordt de mens steeds meer een nummer. Ik vraag me af, of onze maatschappij niet te prestatiegericht is? Zijn individuen in onze leefwereld niet te veel bezig met hun eigen prestaties? Kijken wij nog wel om ons heen? Wordt de ander nog wel gezien of worden wij steeds individualistischer?