Eigenlijk wist ik al toen ik heel klein was, dat mijn opvoedvader niet mijn vader kon zijn. Niet dat iemand me dat verteld had, maar ik voelde het. Ik moest vijftien worden voordat mijn moeder dat gevoel bevestigde. Mijn zus en ik bleken de kinderen van een anonieme donor. Ik ben verwekt in het Pieter Pauw Ziekenhuis in Wageningen. Het heeft me nog ongeveer vijftien jaar gekost om te durven voelen dat ik wil weten wie mijn vader is en ook om mijn angst mijn moeder met dit gevoel te kwetsen, opzij te zetten. De leugens die de basis vormen van mijn bestaan, maken me soms erg boos en verdrietig. Helaas weet ik dat je anderen niet kan dwingen je de waarheid te vertellen. Dat maakt wel dat ik extra gemotiveerd ben om zelf te zorgen dat we alle waarheden boven tafel krijgen. Die van mijn ontstaan en de geheimen in de levens van andere donorkinderen. Elk kind heeft tenslotte het recht om zijn afkomst te kennen.